Fietsenoorlog

Het nieuwe studiejaar is nog niet begonnen en de bouwvakvakantie nog niet afgelopen of het is weer raak: het gevecht om de ruimte voor fietsen op straat is weer begonnen.  Sinds een paar jaar hebben we superhandige fietsnietjes in onze straat, maar vol is vol. Helaas wil niet iedereen dat begrijpen.

Als je van je fiets afhankelijk bent voor je werk of studie en geen bergruimte binnenshuis hebt, ben je aangewezen op een fietsenrek. Dat lijkt simpel, maar veel fietsenrekken staan zo vol dat je je fiets er niet uit- en ingewurmd krijgt. Zeker niet met die kratjes die veel mensen tegenwoordig voor op hun fiets hebben. Soms zetten anderen hun fiets zelfs met een ketting aan jouw fiets vast en kun je geen kant uit. Dan breekt bij ons in de straat de fietsenoorlog weer uit. De dame die als enige haar fiets de hele zomer aan een bouwhek heeft bevestigd, moest dat zelf veroverde privilege opgeven toen de bouwvakkers weer aan de slag gingen en het hek makkelijk open en dicht wilden maken. Maar in de zone met de fietsnietjes was niet op haar gerekend en moest zij alsnog een plek zien te veroveren op de nieuwe bewoners en hun gasten die vinden dat zij recht hebben op de ruimte daar. Een burenruzie met veel gescheld en getier was snel geboren. Ik pas ervoor daarin partij te kiezen. Hadden we bij de herinrichting van de straat dan beter geen parkeerplaatsen kunnen opofferen voor die fietsnietjes? Dacht het niet. Maar we hadden de oorlog waarschijnlijk zelfs niet voorkomen als we de hele straat vol fietsnietjes hadden laten zetten.

De nietjes brengen ook andere fietsoorlogsmisdaden aan het licht. Zo zag ik laatst iemand zijn aftandse en ongetwijfeld harde fietszadel verruilen voor een beter exemplaar van een duurdere fiets die aan een nietje aan de overkant vastzat. Hij had het goede gereedschap bij de hand en stond dat zonder gene te gebruiken. Ik aarzelde om daarvoor de politie te bellen. Ik denk dat ze me uitlachen. Maar het is wel akelig als je  fiets ineens het zadel mist.

Uit voorzorg staat mijn eigen fiets altijd binnen, naast de trap, hoe krap dat ook is. Dan kan ik altijd zonder problemen wegfietsen als het moet. Maar meestal loop ik liever dan me in die fietsende heksenketel te begeven. Lopend kom je ook op andere plekken en ontdek je van alles. Zo zag ik laatst in het park een los zadel groeien. Gewoon in een boom. Een paar dagen later was hij weg. Hij was ook te mooi om te laten zitten.