Stilte voor de storm

Juli 2017. Eindelijk zijn de kunstenmakers onder ons vertrokken. Zes jaar hebben ze een galerie gehad onder de wrakkige resten van een supermarktsysteemplafond dat erg gehorig en (rook)luchtdoorlatend was. Zo om de maand werden nieuwe spullen aan- en afgevoerd met (vracht)auto’s die regelmatig onze voordeur blokkeerden. Wordt alles nu anders?

Bestaan er wonderen of wordt ons geduld eindelijk beloond? In mei stond er ineens een energieke nieuwe eigenaar van de benedenverdieping op de stoep. Hij wil de oude gevel herstellen en onder en achter ons appartementen maken. Goed geïsoleerd natuurlijk. Eindelijk iemand met intuïtie voor verborgen schoonheid en met gevoel voor wat deze buurt nodig heeft?

In ieder geval geen pizzaboer met lawaaierige brommertjes, geen nieuwe kapsalon met hangklanten op straat, geen tattooshop met brandgevaar en vooral geen vaag artistiek concept met veel laden en lossen voor de deur. Sterker nog, laden en lossen moet voortaan maar aan de achterkant van het gebouw gebeuren.

Hoera, de voorkant wordt weer voorkant. Daar is wel een flinke verbouwing voor nodig. We moeten ons dus voorbereiden op een onrustige herfst en winter. Maar zoals mijn moeder zei: ‘Het moet eerst erger, wil het beter worden.’ Van wie ze dat had, weet ik niet, maar hij kwam in haar leven vaak van pas.

De sloop van asbestonderdelen en het maken van moderne appartementen in een oud winkelpand gaat ongetwijfeld veel tijd en geduld kosten. Hopelijk ziet het er hier volgende zomer veel beter uit. Daar is niet veel voor nodig, trouwens.