Verticaal tuinieren

Dit voorjaar had ons dakterras een rigoureuze opknapbeurt nodig. De dakbedekking moest worden vervangen. Tijd voor een experiment met verticaal tuinieren.

Met pijn in ons hart (en na afloop in onze spieren) hebben we de groene oase/jungle die in twintig jaar op piepschuim en kunstgras was ontstaan, gesloopt. Alle klimmers en bomen die in potten waren opgegroeid, omgezaagd, doorgeknipt, ontworteld en afgevoerd. Auw!
Een aanslag op het ecosysteem, net voor het broedseizoen. De planten die we konden bewaren, overleefden het met extra aandacht, veel versjouwen en uiteindelijk rust in de tent.

Gelukkig lieten de mezen en merels zich niet afschrikken en bouwden ze gewoon nesten in de wilde wingerd die mocht blijven omdat hij wortelt op de begane grond. Nadat de dakbedekking vernieuwd was, de afwatering verbeterd en de vloer betegeld, keken we aan tegen kale muren en een lelijk afgesloten raam.
Een goede gelegenheid om eindelijk eens zelf volgens de principes van botanicus Patrick Blanc een verticale tuin aan te leggen. Als ondergrond kozen we daarvoor het lelijke raam, van minder dan twee bij twee meter, voor een experiment dat zonder steigers of enorme waterinstallaties te behappen is. De constructie is eenvoudig, maar waterdicht. Het vilt als basis voor de hydrocultuur was moeilijk te krijgen, maar uiteindelijk dankzij een royaal gebaar van de producent bij de fabriek af te halen. Afgelopen week konden we het eindelijk ophangen, de waterbuizen aanbrengen en de plantjes met schoon gespoelde wortels in kleine inkepingen vastnieten. Wortelen en groeien maar! Nu nog een geschikte dompelpomp in de regenton en het systeem is compleet. Hoewel, dan moet het wel even flink regenen, anders moet het water toch gewoon uit de kraan komen. Wordt vervolgd.