Crimescene?

Wie in een Nederlandse stad woont, een beetje in de buurt van het centrum, krijgt waarschijnlijk vroeg of laat last van selectieve waarneming; gewoon omdat alle prikkels niet te verwerken zijn. En zeker met een hoofd gevuld met realistische misdaadromans en –televisieseries kun je helemaal niet meer onbevangen kijken naar wat zich buiten afspeelt.  Ik ga het ook niet vragen. Ik houd afstand want ik wil niets te maken hebben met de zaken die ik vermoed. Maar uit mijn raam zie ik van alles gebeuren, geluiden trekken mijn aandacht en dan wint mijn nieuwsgierigheid het vaak van mijn afstandelijkheid.

Na het zien van The Wire waarin criminelen expres misleidende namen gebruiken, noem ik de dikke man die op de hoek van de straat staat te posten bij de kapsalon ‘Little Kevin’. Kapsalons zijn goede witwasmachines, weet ik ook. De dikke man weet natuurlijk niet hoe ik hem noem en waarschijnlijk ook niet waar die naam vandaan komt. Lekker veilig. Ik speel geen rol in zijn universum van dealers en andere handige jongens, dus ziet hij mij waarschijnlijk niet. Maar ik zag wel hoe hij stiekem achter de rug van de agenten een foto kwam maken met zijn smartphone toen die in de straat een wietplantage ontmantelden. Zeker goed nieuws voor zijn business, want ik zag hem breeduit lachen. Voor onze stoere wijkagente die leiding aan de operatie gaf, heb ik trouwens nog geen vergelijkingsmateriaal gevonden. Ze zit niet in een speciale eenheid zoals de heldinnen uit de politieseries. En ze worstelt waarschijnlijk ook niet zo met haar vrouwelijkheid.

Tja, wat zie ik eigenlijk om me heen gebeuren? De aantrekkingskracht van de daklozenopvang in de straat geeft soms hilarische scenes. Een paar winters geleden dacht een zwerver in beschonken toestand zich te vergapen aan een jaloersmakend vredig familietafereel in een woning op de begane grond. ‘Daar kan mijn familie nog wat van leren’, schreeuwde hij het gezelschap toe dat daar tot die tijd bijna wekelijks bijeen was. Toen de toeschouwer geen reactie kreeg, herhaalde hij luidkeels zijn opmerking nog een keer of zes totdat iemand hem vanachter de ruit met een duidelijk gebaar wegjoeg. Met zijn verwijten aan zijn eigen familie was hij aan het verkeerde adres.
In werkelijkheid zaten de door hem bewonderde familieleden binnen vermoedelijk hun laatste zakelijke perikelen te bespreken. Wat die zaken precies waren, viel trouwens moeilijk te doorgronden. Niet lang na het incident met de zwerver verlieten zij de woning voorgoed en bleek de wekelijkse familiebijeenkomst afgeschaft. De man die zijn familie iets wilde bijbrengen, had daarmee zijn goede voorbeeld verloren. Tegenwoordig loopt hij linea recta naar de opvang.

In mijn straat is altijd iets te beleven. Sinds de economische crisis en de ontruiming van de prostitutiebuurt van de stad bleek een aantal panden in de straat te zijn verhuurd aan pooiers, wietkwekers en mensenhandelaren. Een paar jaar geleden leverde op een avond een man met een stoere terreinwagen een man en vrouw met een aantal tassen en plastic zakken af bij een van de bovenetages. Al snel was duidelijk dat het om een broodmagere prostituee ging. Ze werd samen met een bibberend hondje uitgelaten door de man die indrukwekkende spierbundels en een woeste blik had. Soms werd zij thuis opgehaald door een dure auto, soms stond ze op een strategische plek in de buurt samen met hem te wachten. Maar plotseling waren ze verdwenen. Geen idee waarom: huur niet betaald, ziek, dood? Geen idee ook waarheen; het ziekenhuis, het crematorium of een andere stad?
Vervolgens kwam in hetzelfde pand op de begane grond een Oost-Europees gezelschap wonen. Veel mannen die in de deuropening bier dronken en wachtten op auto’s met Bulgaarse en Roemeense nummerplaten. Misschien werkten ze in de bouw of deden ze andere zware klussen. Misschien deden ze ook in koper of waren ze handig met pinautomaten.

In hun midden leefde een oudere vrouw met lange rokken en lange zwarte haren die de was droogde op een rekje in het portiek of op de stoep. Soms liep ze de hele dag heen en weer door de straat. Voor haar conditie, tegen haar rusteloosheid en zenuwen, in afwachting van iemand of om iemand instructies te geven? Bij haar voordeur was het een komen en gaan van nieuwe mensen, die soms van haar de sleutel kregen van de bovenwoningen. Runde ze een bed&breakfast of Airbnb in eigen stijl? Ik wist niet wat ik zag. Totdat de politie ingreep omdat een van de veel bekeurde auto’s van een katvanger bleek te zijn en ook een gevalletje mensenhandel boven water kwam.

Sindsdien is het een stuk rustiger in dat gedeelte van de straat. Maar ik houd het in de gaten. Al is het alleen maar omdat ik Little Kevin laatst ineens uit een ander pand zag komen….

(Foto: Rolf Hensel)